47 χρόνια μετά … σ ’αποκαλούν νεκρό. Εγώ σ’ αποκαλώ ΑΘΑΝΑΤΟ
Δεν πεθαίνουν οι ήρωες άνθρωπε. Αυτοί που έφυγαν μαχόμενοι για την πατρίδα δεν πεθαίνουν ποτέ. Μένουν για πάντα ζωντανοί στη μνήμη του τόπου. Γιατί και ο τόπος θυμάται δε θυμούνται μόνο οι άνθρωποι.
Η γης θυμάται την αγωνία και το κτυποκάρδι όλων αυτών που την υπερασπίστηκαν μπροστά στο όπλο που όρθωσε ο οχτρός. Θυμάται τον φόβο μη χαθεί η πατρίδα μα και το θάρρος αυτών που έπεσαν φυλάγοντας Θερμοπύλες. Θυμάται το αίμα τους που πότισε το δέντρο της λευτεριάς.
Χρόνια σε περίμενα θείε μου. Αν και αγνοούμενος κάποιοι σε αποκαλούσαν νεκρό καιρό τώρα. Θύμωνα μόνο και στο άκουσμα αυτής της λέξης.
Αγνοούμενος έλεγα. Αρνιόμουν να σε αποκαλέσω νεκρό αν δεν έπαιρνα στα χέρια μου τα οστά σου. Τα κορίτσια μου, από τόσο δα μικρά ήξεραν για σένα. Όχι, δεν καλλιέργησα το μίσος μέσα στις αθώες ψυχούλες τους.
Τις έμαθα να αγαπάνε τους ανθρώπους, τη ζωή και την πατρίδα. Μα πάνω από όλα τις έμαθα πως δεν πρέπει να ξεχνάμε. Λαός που ξεχνά είναι καταδικασμένος να επαναλάβει τα λάθη του.
Διαβάστε το άρθρο εδώ
